Η εμφάνιση του Τζόν Αυλακιώτη

Για όσους νοσταλγούν τον παλιόφιλο masterblasterX, μπορούν να συναντήσουν το alter-ego του στο:
http://mujahedin.blogspot.com/

Τίτλοι Τέλους

Στις 26 Μαΐου 2006 γράφτηκε το πρώτο post σε αυτό το blog. Σήμερα, 275 μέρες και 61 posts αργότερα, αποχαιρετώ τους λιγοστούς μόνιμους αναγνώστες του Αρχοντομπλάστερ-Χ, αφού θεωρώ ότι κάπου εδώ αυτός ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Ενδεχομένως στο μέλλον να επιστρέψω με κάποιο άλλο blog, διαφορετικό και ανανεωμένο, εάν και εφόσον νοιώσω την διάθεση για κάτι τέτοιο.

Ευχαριστώ αυτούς που διάβασαν, έστω και για μία φορά, κάποια από τις σαχλαμάρες μου και ακόμα περισσότερο αυτούς που έκατσαν και τις σχολίασαν. Ευχαριστώ επίσης την φίλη Pastaflora και τον φίλο Sportgay που με τοποθέτησαν στα «προτεινόμενα» από αυτούς blogs και τους εύχομαι καλή συνέχεια.

Salut!

MasterBlasterX

Για νέα επεισόδια περάστε από το http://mujahedin.blogspot.com/

Ο Καστίγιο είναι ο Μελκιάδες Εστράντα.

Συνεχίζουμε την παρουσίαση ταινιών που μας συγκίνησαν, με την underground παραγωγή “Ο Καστίγιο είναι ο Μελκιάδες Εστράντα.”

Το στόρι: O μικρός μεξικάνος ποδοσφαιριστής/οικονομικός μετανάστης, Καστίγιο βρίσκεται στην χώρα μας, όπου και γίνεται αδελφικός φίλος με ελληνάρα μεγαλοτσαμπουκά, ονόματι Μπάρμπα-Γιώργος. Ο μικρός μεξικάνος εξομολογείται στον φίλο του το όνειρο του να γυρίσει κάποια στιγμή στην πατρίδα του, όπου και ζει η γυναίκα του και να ανοίξει πρότυπη σχολή Savoir Vivre. Κάπου εκεί όμως, ένας σκληροτράχηλος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής με μυτερά φρύδια και παγωμένη καρδιά, ο Μπόβιο, θα του σπάσει το πόδι. Ο Μπαρμπα-Γιώργος, όντας σεληνιασμένος και απειλώντας τον Μπόβιο ότι η επόμενη μεταγραφή του θα είναι στον Ορχομενό, τον σέρνει στο Μεξικό κουβαλώντας μαζί το πόδι του Καστίγιο προκειμένου να πραγματοποιήσουν το όνειρο του μικρού μάγου (σχολή Savoir Vivre κλπ.) Φτάνοντας όμως εκεί και αφού γλιτώσουν το ανελέητο κυνηγητό των υγιών φιλάθλων της θύρας 13 θα έρθουν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα αφού εν τέλει ο Καστίγιο είναι ένας bi-curious* μεγαλοδικηγόρος ονόματι Ντέιβιντ Σοτομόντε Μουχίκα που έφυγε από το Μεξικό παριστάνοντας τον ποδοσφαιριστή για να γλιτώσει από τον πρώην ερωμένο του, τον αρρενωπό διάσημο αρχιτέκτονα Μάγκνους Ράσελ.

*bi-curious: όχι εντελώς gay, αλλά αρκετά ώστε να έχει την περιέργεια να το δοκιμάσει

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

the spiral

Μια πολύ ενδιαφέρουσα σπειροειδής απεικόνιση μέχρις ότου να επανέλθω στη δράση...

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Πρέπει να ήταν Απρίλης του 1994, όταν σε εκείνον το θλιβερό τελικό, στο φάιναλ φόρ του Τελ-Αβιβ, ο χοντρούλης Κορνίλιους Τόμσον, με το τρίποντο του λίγο πριν το τέλος του αγώνα είχε χαρίσει στον Ολυμπιακό την ποιο επίπονη ήττα της ιστορίας του και στην ομάδα του, την Γιουβενδούν Μπανταλόνα (πραγματικά αστείο όνομα), μια ανέλπιστη ευρωπαϊκή κούπα.

Πέρασαν 13 παρά κάτι χρόνια και οι δύο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντίπαλες σε ένα ομολογουμένως δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι για τον Ολυμπιακό. Ένα παιχνίδι που έσερνε από πίσω του πολλά περισσότερα από όσα ένας κοινός αγώνας μπάσκετ μπορεί να σέρνει. Ένα παιχνίδι γεμάτο μνήμες, πικρές μνήμες, για αυτούς που είχαμε αγαπήσει την κόκκινη ομάδα της δεκαετίας του 90.

Παρόλα αυτά, τα πρόσφατα γεγονότα έλεγαν ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά τώρα από ότι τότε. Πολύ καλύτερα για μας. Φευ! Σαν κάποιος σαδιστής να πάτησε το rewind και να πρόβαλε μπροστά στα μάτια μας ξανά το ίδιο τραγικό σκηνικό. Ένα remake με σύγχρονους πρωταγωνιστές, αλλά ίδιο και απαράλλαχτο σενάριο! 59-57 ήταν το σκορ εκείνου του αγώνα, 58-56 το σκορ του χθεσινού. Τα ίδια λάθη, η ίδια απογοήτευση. Αυτή τη φορά όχι γιατί το παιχνίδι είχε την ίδια σημασία (αν και αρκετά σημαντικό και αυτό), αλλά περισσότερο γιατί ενώ όλοι βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά μας το ίδιο παλιό σενάριο, είχαμε μέσα μας την κρυφή ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Ότι αυτή τη φορά θα έχει happy end η ιστορία. Ότι θα υπάρξει μια άτυπη ρεβάνς, που θα μας κάνει, έστω και ετεροχρονισμένα να αισθανθούμε δικαιωμένοι.

Μάταια περιμέναμε. Σαν να βλέπεις το Heat ξανά και ξανά, ευελπιστώντας ότι ο Ντε Νίρο δεν θα πέσει τελικά στην παγίδα του Πατσίνο. Ότι το πεπρωμένο θα ηττηθεί έστω και για μία φορά, και ο Ντε Νίρο θα την κοπανήσει παρέα με το γκομενάκι και με τα παραδάκια στη τσέπη του. Δεν γίνονται αυτά φίλοι μου! Ίσως θα ήταν καλύτερα να σβήναμε την τηλεόραση από πολύ νωρίς, όταν και αρχίσαμε να οσμιζόμαστε το κακόγουστο αστείο. Δεν το κάναμε όμως. Κάτσαμε με μαζοχισμό εκεί μπροστά και περιμέναμε μέχρι και το τελευταίο δεπτερόλεπτο για να υψώσουμε τα χέρια μας και να μουντζώσουμε με μεγαλοπρέπεια τους σύγχρονους πρωταγωνιστές.

-«Τουλάχιστον οι παλιοί ήταν και παιχταράδες.» Σχολίασε ο πατέρας μου, και όλοι κουνήσαμε το κεφάλι μας συμφωνώντας….

Τι είναι το Γκρίμπερ

Πολλοί φίλοι με ρωτούν αν ξέρω κάτι παραπάνω για το Γκρίμπερ. Το μυθικό ανθρωπόμορφο πλάσμα που μεταμορφώνεται σε γιάπη τα πρωινά και αφού ξεγελάσει τα θύματα του (κυρίως ηλικιωμένους), τους κλέβει την τυρόπιτα.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως παλιότερα, στο Κέιμπριτζ, ασχολήθηκα με την περίπτωση του εν λόγω πλάσματος, στα πλαίσια μιας σημαντικής εργασίας για τις ανθρωπόμορφες μεταλλάξεις. Τα τότε ευρήματα ήταν συγκλονιστικά. Το Γκρίμπερ θυμίζει άνθρωπο αλλά μεταμορφώνεται με τεράστια ευκολία σε κάτι που θυμίζει αρκούδα. Οι τεράστιες τρίχες όμως που έχει στα χέρια του καθώς και στα φρύδια του, όταν ακόμα είναι άνθρωπος, είναι δυνατό να τον προδώσουν. Τα βράδια κυκλοφορεί σε δάση και κάνει παρέα με λύκους, ουρλιάζοντας κάθε φορά που έχει πανσέληνο. Πρόσφατα 3 νεαροί ισχυρίστηκαν ότι τον είδαν στο Ντράφι (Πεντέλή), να ξεκοκαλίζει παρέα με ένα τσακάλι το άψυχο κουφάρι ενός ζαρκαδιού.

Ο μοναδικός που γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα είναι ο κουρέας του, στον Πειραιά. Ο άνθρωπος που έχει αναλάβει να κόβει σχεδόν σε καθημερινή βάση το τρίχωμα του, προκειμένου εκείνο να μην τον προδίδει. Κάποιοι που βρέθηκαν κοντά του και επέζησαν, ισχυρίζονται ότι παράγει υπόκωφους θορύβους, σαν βρυχηθμούς άγριου θηρίου, συνήθως σημάδι πείνας ή ίσως και ερωτικό κάλεσμα (Δρ Φον Πούλεν-2005). Τέλος ο καθηγητής μανιουαλιστικών θεωριών Δρ. Κατς στην ανάλυση του, «περί Γκρίμπερ» (2001), ισχυρίστηκε ότι παρά τα δολοφονικά του ένστικτα, το ανθρωπόμορφο θηρίο, είναι δυνατό να προσεγγισθεί από τους ανθρώπους, αρκεί να εμφανιστεί η απαραίτητη “δύναμη” που θα εξευμενίσει την οργή του και θα συγκρατήσει την υπέρμετρη απανθρωπιά του.

Ελπίζω να έριξα λίγο φως στο σκοτεινό τούνελ της ύπαρξης του Γκρίμπερ. Ευχαριστώ πολύ.

Τουλάχιστον 5 facts που δεν ενδιαφέρουν κανέναν...

Απαντώντας στο αίτημα της αγαπητής “Pastaflora” , παρουσιάζω 5, όχι και τόσο άγνωστες πτυχές του εαυτού μου:

1. Έχω προσπαθήσει πάρα πολύ στη ζωή μου για να αποκτήσω πράγματα όπως η χοληστερίνη και τα έχω καταφέρει αρκετά καλά. Δεν προσπάθησα αρκετά για πιο σημαντικά πράγματα.

2. Αποθεώνω τα βιβλία του Robins, προσεύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή του Καρυωτάκη, και έχω ορκιστεί αιώνια πίστη στον Αγγελόπουλο και τις ταινίες του.

3. Είμαι αρκετά περήφανος που είμαι ένας αρβανίταρος με όλα τα χαρακτηριστικά της υπέροχης φυλής μου.

4. Αγαπημένη ταινία “οι Ασυγχώρητοι”. Αγαπημένο καρτούν/υπερήρωας, ο Λούκι Λουκ. Αγαπημένη μπάντα… Ίσως οι Metallica, που είναι και επίκαιροι. Βαθιά μέσα μου όμως τρέφω μια σκοτεινή αγάπη για τον Λε-Πα και την Σαμπρίνα, τους NWA, τη Σοφία της deloitte, και τον Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα.

5. Έχω κάνει κόντρες με καροτσάκια στο αεροδρόμιο της Γλασκόβης. Έχω “βγάλει” ένα ωμό μπιφτέκι από τον 2ο όροφο. Έχω δείξει τα οπίσθια μου από την τζαμαρία του ίδιου ορόφου σε περαστικούς. Είμαι πτυχιούχος στην ανάφλεξη των αερίων μου. Μπορώ να κοιμηθώ ακόμα και σε πεζοδρόμιο. Θα ήθελα να ήμουν γόνος των Κορλεόνε, μισώ όμως τους Ιταλούς γιατί καταναλώνουν το 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων σε ζελέ. Θεωρώ τους πάντες, εκτός των κύκλων μου, ανάξιους λόγου και όπως είναι λογικό οι περισσότεροι μόλις με γνωρίζουν με αντιπαθούν. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είμαι πολύ περήφανος για όλα αυτά…

Ευχαριστώ πολύ