Ωδή Στον Πάντο! Ωδη στη λεβεντιά!

Αφου βιώσαμε το χθεσινοβραδινό φιάσκο της τραγελαφικής εμφάνισης του, φερόμενου ως μελλοντικού αστέρα του Ολυμπιακού, Μίκα Ζεβλάκοφ στο φιλικό της χώρας του με την Κολομβία, η σκέψη ενός ονόματος, η μορφή ενός ποδοσφαιριστή, η καρδιά ενός ήρωα, τριβελίζει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, και την γαύρικη λιμανιώτικη ψυχή μου να πεταρίζει απο συγκίνηση.

Η ομάδα αυτή πάντοτε στηρίζοταν στην τεχνική, στα ονόματα, στην ισχύ. Πάνω απο ολα όμως το πάθος και η καρδιά ήταν αυτο που την έκανε να ξεχωρίζει. Κι οταν οι καλοπληρωμένες πριμαντόνες φοβόντουσαν να γεμίσουν το σωρτς μέχρι το σώβρακο με λάσπη, μερικές επικές φιγούρες ορμούσαν σαν ταύροι στη μάχη σηκώνοντας στα ουράνια το γαύρικο λαό.

Όταν ο ζογκλέρ Τζιοβάνι έκανε τακουνάκια προσέχοντας το καλσόν του, ο Αμανατίδης έσπαγε τη κεφάλα του στα δοκάρια για να διώξει τη μπάλα. Όταν ο μοναδικός Ριβάλντο πάσχιζε να πετύχει καμία τρίπλα, ο Ιερόκλαρος Στολτίδης ίδρωνε την πέμπτη του φανέλα και κάρφωνε τη μπάλα στα δίχτυα των αντιπάλων. Όταν οι ξενομανία του προπονητή αποφάσιζε να "ντύσει" τα άκρα της άμυνας μας με μια πολωνική γούνα μάρκας "Ζαβλάκοφ", η σκέψη μας άρχισε να γυρίζει ξανά και ξανά στο κοντοκουρεμένο κομάντο/καμικάζι, το χαλκέντερο λεβεντόπαιδο, το πνευματικό παιδί του Αλέφα, το μηχανάκι του γκαζόν που όργωνε τη δεξια πτέρυγα της άμυνας μας, το Τάσο Πάντο.

Ο MasterBlasterX νοιώθει την ανάγκη να εκφράσει την αγάπη, το θαυμασμό και τη συμπαράσταση του στον τελευταίο ήρωα (παρέα με τον Ιεροκλή), της κόκκινης αρμάδας. Τάσο, δικαιοσύνη θα αποδωθεί, και εσυ θα ποδοπατήσεις και πάλι τους αντιπάλους σου με τις τάπες/ερπύστριες σου και θα βροντοφωνάξεις ξανά "Steven, παρ’ τα αρχίδια μου"