Ευχές και κατάρες

Χελλόου ντίαρ φρέντς.

Πρώτα απο ολα να ρίξω την κατάρα μου στο ελεεινό και τρισάθλιο εκείνο βραζιλιάνικο απόβρασμα (Βαρεζάου το όνομα του) που χτύπησε το Νικολάκη το Ζήση. Είθε να βρέχει φωτιά, θειάφι και σκατά στο χωριό του, (τη Σάντα Τερέσα, της επαρχίας Εσπίριτο Σάντο) για τα επόμενα 50 χρόνια. Η ανάσα του να μυρίζει σαν ψόφιο ποντίκι, και η μοναδική γυναίκα που θα τον πλησιάσει να έχει κεφάλι σε σχήμα πατάτας, και να είναι άσχημη σαν μπαμπουίνος απο ντοκιμαντέρ του National geographic. Η δε προτεινόμενη τιμωρία, είναι σοδομισμός μέχρι θανάτου απο «άντρα» αντίστοιχου βεληνεκούς, πχ τον Ιωάννη Μελισσανίδη..

Επίσης, ας στείλουμε τις ευχές μας στην Εθνική για την προσπάθεια της. Ας υπενθυμίσουμε στον «Δράκο»-Γιαννάκη την ύπαρξη του απόλυτου θηρίου, του Big-Sofo, και ας προσευχηθούμε για μια συνάντηση με τα ιμπεριαλιστικά «Γεράκια» στους 4 της διοργάνωσης (εκτός και αν μας τον φορέσουν σήμερα τα ντιενεϊκά αδέλφια μας).

Έλα Κόουτς.. Το χεις!!!

Τέλος, ας προσευχηθούμε και για το ευδαιμονισμό του μοναδικού Βασίλη Σκουντή, ο οποίος στη μονάδα μέτρησης «πέτσας», γράφει 2,6 Αλεφάντια/Λεπτό, μοναδικό ρεκόρ αν αναλογιστεί κανείς οτι η μονάδα μέτρησης πήρε την ονομασία της αφού μετρήθηκαν οι «πέτσες» που μπορεί να εκσφένδονίσει ο κοσμαγάπητος κόουτς Αλέφαντος στη διάρκεια ενος λεπτού. Ίσως κάποιο αρχαίο γιαπωνέζικο πνεύμα να έχει καταλάβει τον συμπαθή σπορτκαστερ, για αυτο και δεν μπορούμε παρα να προσευχηθούμε με ευλάβια για την σωτηρία αυτού. Αμήν!

* Ο όρος «πέτσα» χρησιμοποιείται προκειμένου να αποφευχθεί η χρήση της λέξης «χοντρομαλακία»

Η Ιερή Οττογελάδα...

Αγαπητοί φίλοι. Αγαπητές φίλες.

Το σημερινό μας κοινωνικοπολιτικόοικονομικό σχόλιο αφορά τον μεγάλο, χιλιοτραγουδισμένο, τιμημένο και χιλιοδοξασμένο, Όθωνα Ρεχάνγκελ, τον προπονητή των πρωταθλητών.

Αφορμη, δεν ήταν το χθεσινό φιλικό ξεφτιλίκι με 4-0 απο τους αγγλάρες, του Πίτερ Κράουτς, που θύμιζε Πλατινί απέναντι στους τσολιάδες μας. Όχι. Αφορμή είναι το γέλιο που στέρεψε πλέον για τον Θ.Β., στέρεψε και για τον Ζίκο και έτσι προέκυψε η ανάγκη για νέους κωμικούς. Ποιό σύγχρονους, ποιό τραγικούς και συνάμα ποιο παραδοσιακούς και Ο Όθων καλύπτει τα κριτήρια. Προξενεί γέλιο μέχρι δακρύων. Συγκινεί και συναρπάζει. Δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις ενα γεροντάκι, με βαριά μαλάκινση να προσπαθεί να εξηγήσει πράγματα που εγκέφαλος του δε μπορεί πλέον να συνδέσει. Ακόμα δε περισσότερο, δεν είναι λίγο να βλέπεις ενα πλήθος κόσμου να παραληρεί και να εξακολουθεί να τον αποθεώνει. Να προτάσσει τα στήθη του και να τον υπερασπίζεται. "Κάτω τα χέρια απο τον Όττο" είναι η κουβέντα που ακούγεται απ’άκρη σ’άκρη των καφενείων όλης της χώρας και εγώ αναρωτιέμαι: Είναι η μαλακία που μας δέρνει ή πραγματικά είμαστε λαός με πελώρια αίσθηση χιούμορ;

Όπως και να χει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, ο Όθωνας είναι η απόλυτη ιερή αγελάδα της Ελλάδας του 21ου αιώνα, και αναρωτιέμαι πως και δεν συμπεριλήφθηκε μια αγελάδα με την κεφάλα του στο cow parade του δήμου Αθηναιών. Να στήνοταν στην πλατεία συντάγματος και να την προσκυνούσαμε καθημερινά στο δρόμο απο και πρός τις δουλειές μας, τις βόλτες μας, τα ψώνια μας. Ίσως να χτίζαμε και ενα ναό να περιβάλλει την Ιερή Οττογελάδα. Να αφήναμε δώρα. Να βάζαμε γυμνές ιέριες να ψέλνουν ύμνους στο όνομα αυτού. Να θυσιάζαμε και καμιά παρθένα...

Εν τέλει, ο έλλην, την θεοποίηση και την ηρωοποίηση την έχει στο αίμα του. Τα γεγονότα μας έδωσαν μια χρησή ευκαιρία για αναβίωση αρχαίων εθίμων με πινελιές ανατολίτικου πολιτισμού. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Ας στήσουμε τον Ναο του Όθωνα στο σύνταγμα ΤΩΡΑ και ας βάλουμε στο κέντρο το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Ιερής Οττογελάδας... Αμήν!

Βαρεμάρα, τέχνη και φιλότιμο...

Τι γυρεύει ενας άνθρωπος παραμονή αργίας στο γραφείο του και ενώ βαριέται εξωφρενικά να εργαστεί; Άγνωστο! Μην είναι μια μορφή νέμεσις; Θείας τιμωρίας; Αυτοκαταστροφικής επαγγελματικής ανωμαλίας; Έλλειψης προσωπικότητας ή και νοημοσύνης; Άγνωστο!

Το μόνο που είναι γνωστό, είναι οτι ο χρόνος που υπο διαφορετικές συνθήκες θα καταναλόνταν σε εργασία, προσφέρεται για παραπληγική διανόηση, για internet search, και για γραφή/ανάγνωση blogs και αθλητικών σελίδων. Αυτός είναι άλλωστε και ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να αντικαταστήσει κανείς τον ύπνο που έχασε (ας όψεται η πουτάνα κοινωνία που μας έκανε πόρνες) και να δημιουργήσει στη φαντασία του την ψευδαίσθηση της δημιουργικότητας (my ass!)

Ένιγουέι, χθές βρέθηκα σε μια πειραματική θεατρική παράσταση (μα εντελώς πειραματική), όπερ σημαίνει οτι τα παιδιά ουδένα ψώνιο είχαν να γίνουν ηθοποιοί και να βγάζουν τα γκομενάκια δέκα-δέκα σαν άλλοι Τσιμιτσέληδες φερ ειπείν. Κάθε άλλο. Άν εξαιρέσει κανείς τη «δόξα» που θα μπορούσε να απολαύσει κανείς εντός του καθαρά στενού κοινωνικού του περίγυρου απο κάτι τέτοιο, κανένα άλλο ώφελος δεν μπόρεσα να δώ για τα μέλη της ομάδας αυτής, κανέναν άλλο λόγο για να ξοδέψουν τόσο χρόνο προκειμένου να προετοιμάσουν μια παράσταση που παρακολούθησε η γειτονιά τους, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Σχεδόν σαν θεατρικό δημοτικού σχολείου.

Καθότι δε, τυγχάνω αμόρφωτος, αγροίκος, ανεπίδεκτος μαθήσεως και προπαντώς αρβανίταρος ολκής, αναρωτήθηκα αν αυτό που είδα ήταν τέχνη και γενικότερα αν η τέχνη καθορίζεται απο το πόσο καλαίσθητο και κοινώς αποδεκτό είναι το αποτέλεσμα αυτής, ή αν η τέχνη καθορίζεται απο τις προθέσεις του καλλιτέχνη και μόνο. Για παράδειγμα, ήταν τέχνη αυτό ή είναι τέχνη μόνο ή επίδαυρος; Παράγουν πραγματική τέχνη οι U2 ή παράγει πραγματική τέχνη η Χ τυχαία παρέα που γουστάρει να τζαμάρει ασταμάτητα, έστω και χωρίς την παγκόσμια αναγνώριση την οποία και έχει ο Μπόνο με το δικό του παρεάκι;

Φαντάζομαι οτι η απάντηση είναι μάλλον εύκολη, αφου σύμφωνα με τον ορισμό της, η τέχνη θα πρέπει να είναι προσβάσιμη στο κόσμο, προκειμένου να μπορεί εκείνος να την κρίνει και να την απολαύσει αβίαστα. Πόσο αβίαστα όμως μπορεί να κρίνει κανείς, όταν εκ των προτέρων είναι προϊδεασμένος για αυτό που επρόκειτο να δεί/ακούσει κλπ. Όταν για παράδειγμα το Metal Hammer, θα βαθμολογούσε με 10 οποιονδήποτε δίσκο των Iron Maiden, ακόμα και αν εκείνοι έπαιζαν διασκευές απο Γαρμπή, τότε μιλάμε για απολύτως στρατευμένη και υποκειμενική δημιουργία ηρώων και καλλιτεχνών (my ass θα πω, για ακόμα μια φορά) και φυσικά τα αντίστοιχα παραδείγματα είναι αναρίθμητα...

Όπως και να χεί, εγω το δήλωσα εξ αρχής οτι είμαι ενας άξεστος αρβανίταρος κρετίνος, πολλές φορές δε, και ανορθόγραφος, εξ ου και προφανέστατα δεν δικαιούμαι να ομιλώ περί της τέχνης, και να αμφισβητώ όλους, μα όλους τους σημερινούς «καλλιτέχνες», αφου κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκονταν εαν κάποτε δεν τους είχε πάρει απο το χεράκι ενας μάγκας μανατζαρέος, τους είχε προμοτάρει με τη βοήθεια κάποιον αδελφών δημοσιογράφων και τους είχε κάνει τους μάγκες που βλέπουμε σήμερα. Ίσως πάλι οι πραγματικοί καλλιτέχνες να είναι αναρριχητικά φυτά που ποτιζόμενα απο το ταλέντο τους και μόνο, σκαρφαλώνουν στα απόκρυμνα βράχια της δόξας.. Λέμε τώρα...

Υ.Γ. Αφιερωμένο πρωτίστος στον μοναδικό αληθινό σημερινό STAR, τον Στίβεν Σιγκάλ, τον οποίο το βρώμικο Χολιγουντιανό σύστημα απορρίπτει, αποφεύγοντας να του δώσει αυτο που του αναλογεί, μια θέση στη λεωφόρο των αστέρων

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο επίσης στην απόλυτη παγκόσμια σταρ (κλάψε Αννούλα ), την Τζίνα Τζέιμσον, για το αστείρευτο ταλέντο της και για το γεγονός οτι ποτέ της δεν αρνήθηκε οτι έγινε διάσημη γιατι πηδήχτηκε πολύ! Τζίνα We love U!

Μπόμπ Σφουγκαράκης...

Ο καλός μου φίλος, ο Μπομπ ο σφουγκαράκης ο Τετραγωνοπαντελονής, αφού παρακολούθησε την συναυλία των Tikken Zoo στο Ολυμπιακό στάδιο του Μαζιού, με πήρε τηλέφωνο και μου διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία έρωτα, μίσους και αγάπης:

«Πέρασα μια βραδιά απο το hooters προκειμένω να τσιμπήσω ενα μπεργκεράκι και να πάρω και μάτι τα γκομενάκια.. Για κακή μου τύχη το αγαπημένο μου γαριδομπέργκερ είχε πια καταργηθεί και αντικατασταθεί απο το φραπεδομπέργκερ, το οποίο έχει μια κουταλιά καφέ, δυο ζάχαρη, μπέικο, σος μαρμελάδα ροδάκινο και ολα αυτά ανάμεσα σε δύο τραγανά ψωμάκια, συνήθως ξεροψημένα στους 110° Φαρενάιτ.

Παρά την απογοήτευσή μου, επέλεξα το εν λόγω γεύμα απο το μενού παρέα με ενα χυμό σάπιο μήλο, το χρώμα του οποίου ουδεμία σχέση είχε με το γνωστό χρώμα της ίριδος. Το δε τελευταίο γεγονός μεγένθυνε την απογοήτευση μου και με ανάγκασε να γράψω τα παράπονα μου στο δελτίο παραπόνων του καταστήματος, ενω έστειλα και e-mail στα κεντρικά του καταστήματος, στη Nebraska, Illinois, Po Box 17929, Texas, US.

Η δε κυριότερη παρατήρηση μου αφορούσε την μη παρουσία στο κατάστημα των Tikken Zoo και δη των τσοπεράδων που συνηθίζουν να μπουκάρουν στο συναυλιακό χώρο, καβάλα στην τσόπερ τους κατα την έναρξη του 3ου τραγουδίου (διασκευή απο WhiteSnake). Υπογράμμισα δε την ανάγκη για προσθήκη σαλάτας απο σάλιο γάτας στο φραπεδομπέργκερ για εμπλουτισμό του γεύματος σε υδατάνθρακες.»

Αυτά τα τραγικά μου ανέφερε ο φίλος ο Μπομπ ο Σφουγκαράκης ο Τετραγωνοπαντελονής και μου ζήτησε να αφιερώσω το άρθρο του στον «κτιστό» προπονητή τερματοφυλάκων του Αιγάλεω FC, τον άνθρωπο με το τετράγωνο κορμί και τα χέρια κουπιά που χαρίζει ώρες γέλιου και χαράς στο κόσμο που τον θαυμάζει κάθε Κυριακή!