Monday, August 14, 2006

Βαρεμάρα, τέχνη και φιλότιμο...

Τι γυρεύει ενας άνθρωπος παραμονή αργίας στο γραφείο του και ενώ βαριέται εξωφρενικά να εργαστεί; Άγνωστο! Μην είναι μια μορφή νέμεσις; Θείας τιμωρίας; Αυτοκαταστροφικής επαγγελματικής ανωμαλίας; Έλλειψης προσωπικότητας ή και νοημοσύνης; Άγνωστο!

Το μόνο που είναι γνωστό, είναι οτι ο χρόνος που υπο διαφορετικές συνθήκες θα καταναλόνταν σε εργασία, προσφέρεται για παραπληγική διανόηση, για internet search, και για γραφή/ανάγνωση blogs και αθλητικών σελίδων. Αυτός είναι άλλωστε και ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να αντικαταστήσει κανείς τον ύπνο που έχασε (ας όψεται η πουτάνα κοινωνία που μας έκανε πόρνες) και να δημιουργήσει στη φαντασία του την ψευδαίσθηση της δημιουργικότητας (my ass!)

Ένιγουέι, χθές βρέθηκα σε μια πειραματική θεατρική παράσταση (μα εντελώς πειραματική), όπερ σημαίνει οτι τα παιδιά ουδένα ψώνιο είχαν να γίνουν ηθοποιοί και να βγάζουν τα γκομενάκια δέκα-δέκα σαν άλλοι Τσιμιτσέληδες φερ ειπείν. Κάθε άλλο. Άν εξαιρέσει κανείς τη «δόξα» που θα μπορούσε να απολαύσει κανείς εντός του καθαρά στενού κοινωνικού του περίγυρου απο κάτι τέτοιο, κανένα άλλο ώφελος δεν μπόρεσα να δώ για τα μέλη της ομάδας αυτής, κανέναν άλλο λόγο για να ξοδέψουν τόσο χρόνο προκειμένου να προετοιμάσουν μια παράσταση που παρακολούθησε η γειτονιά τους, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Σχεδόν σαν θεατρικό δημοτικού σχολείου.

Καθότι δε, τυγχάνω αμόρφωτος, αγροίκος, ανεπίδεκτος μαθήσεως και προπαντώς αρβανίταρος ολκής, αναρωτήθηκα αν αυτό που είδα ήταν τέχνη και γενικότερα αν η τέχνη καθορίζεται απο το πόσο καλαίσθητο και κοινώς αποδεκτό είναι το αποτέλεσμα αυτής, ή αν η τέχνη καθορίζεται απο τις προθέσεις του καλλιτέχνη και μόνο. Για παράδειγμα, ήταν τέχνη αυτό ή είναι τέχνη μόνο ή επίδαυρος; Παράγουν πραγματική τέχνη οι U2 ή παράγει πραγματική τέχνη η Χ τυχαία παρέα που γουστάρει να τζαμάρει ασταμάτητα, έστω και χωρίς την παγκόσμια αναγνώριση την οποία και έχει ο Μπόνο με το δικό του παρεάκι;

Φαντάζομαι οτι η απάντηση είναι μάλλον εύκολη, αφου σύμφωνα με τον ορισμό της, η τέχνη θα πρέπει να είναι προσβάσιμη στο κόσμο, προκειμένου να μπορεί εκείνος να την κρίνει και να την απολαύσει αβίαστα. Πόσο αβίαστα όμως μπορεί να κρίνει κανείς, όταν εκ των προτέρων είναι προϊδεασμένος για αυτό που επρόκειτο να δεί/ακούσει κλπ. Όταν για παράδειγμα το Metal Hammer, θα βαθμολογούσε με 10 οποιονδήποτε δίσκο των Iron Maiden, ακόμα και αν εκείνοι έπαιζαν διασκευές απο Γαρμπή, τότε μιλάμε για απολύτως στρατευμένη και υποκειμενική δημιουργία ηρώων και καλλιτεχνών (my ass θα πω, για ακόμα μια φορά) και φυσικά τα αντίστοιχα παραδείγματα είναι αναρίθμητα...

Όπως και να χεί, εγω το δήλωσα εξ αρχής οτι είμαι ενας άξεστος αρβανίταρος κρετίνος, πολλές φορές δε, και ανορθόγραφος, εξ ου και προφανέστατα δεν δικαιούμαι να ομιλώ περί της τέχνης, και να αμφισβητώ όλους, μα όλους τους σημερινούς «καλλιτέχνες», αφου κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκονταν εαν κάποτε δεν τους είχε πάρει απο το χεράκι ενας μάγκας μανατζαρέος, τους είχε προμοτάρει με τη βοήθεια κάποιον αδελφών δημοσιογράφων και τους είχε κάνει τους μάγκες που βλέπουμε σήμερα. Ίσως πάλι οι πραγματικοί καλλιτέχνες να είναι αναρριχητικά φυτά που ποτιζόμενα απο το ταλέντο τους και μόνο, σκαρφαλώνουν στα απόκρυμνα βράχια της δόξας.. Λέμε τώρα...

Υ.Γ. Αφιερωμένο πρωτίστος στον μοναδικό αληθινό σημερινό STAR, τον Στίβεν Σιγκάλ, τον οποίο το βρώμικο Χολιγουντιανό σύστημα απορρίπτει, αποφεύγοντας να του δώσει αυτο που του αναλογεί, μια θέση στη λεωφόρο των αστέρων
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο επίσης στην απόλυτη παγκόσμια σταρ (κλάψε Αννούλα ), την Τζίνα Τζέιμσον, για το αστείρευτο ταλέντο της και για το γεγονός οτι ποτέ της δεν αρνήθηκε οτι έγινε διάσημη γιατι πηδήχτηκε πολύ! Τζίνα We love U!

2 comments:

Anonymous said...

Θα πιώ σε αυτό!

mujahedin said...

JUST R E S P E C T!