Τσίλντρεν οφ Μεν!

Επιστρέφουμε σήμερα στις κριτικές ταινιών με τα... “Παιδιά των Ανθρώπων”, την βρετανοαμερικάνικη μελλοντολογική παραγωγή με τον μαγκιόρο Κλαίβ Όουεν σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το στόρι με δυο κουβέντες: Βρισκόμαστε στο 2027 και η 18ετής στειρότητα έχει φέρει τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού. Και ενω σε ολόκληρο τον πλανήτη επικρατεί αναρχία, England prevails, και διατηρεί την κατάσταση υπο έλεγχο, μέσω ενος ολοκληρωτικού αστυνομοκρατούμενου καθεστώτος... Ενας μόναχικός τυπάκος όμως θα τα βάλει με τους πάντες προκειμένου να οδηγήσει την τελευταία εγκυμονούσα γυναίκα προς το “Αύριο”...

Επιπλοκή: Πολλαπλές επιπλοκές απο το 1´ ως το 90´. Κυνηγημένοι απο κράτος και παρακράτος, οι πρωταγωνιστές μπορούν να περηφανεύονται οτι πήραν βοήθεια μόνο απο: 1. εναν γέρο-χίπι 2. Μια τρελή λατινοαμερικάνα 3. Εναν βαλκάνιο που έζησε για 15 ´´

Κύρια συμπεράσματα: Έρχεται το τέλος και οι Αγγλοι είναι μεγάλοι φασίστες.

Τι μας θύμισε: Πολλά πράγματα και πρώτα απο όλα το “28 μέρες μετά” το οποίο οσο και αν προσπάθησαν, δεν κατάφεραν να μιμηθούν.. Κρίμα

Ομοφυλοφιλική σκηνή: Η χασισοποσία και η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων στην αρχή της ταινίας ανάμεσα σε Κλάιβ Όούεν και Μάικλ Κέιν, δημιουργεί υπόνοιες για “τρενάκια” στο χίπικο παρελθόν των 2 αντρών, τίποτα όμως το μεμπτό.

Καλύτερη ερμηνία: Ο Σέρβος υπερασπιστής φτωχών και αδυνάμων. Εμφανίστηκε για να βοηθήσει και έπεσε σαν ήρωας στα επόμενα δεπτερόλεπτα.

Χειρότερη ερμηνία: Ο Πίρς Μπρόσναν σε ρόλο Μπόντ και ο μαλλιάς κακός τύπος που δεν έπειθε ούτε τον εαυτό του.

Πόσο κακή είναι στα αλήθεια: Αρκετά λιγότερο απο το αν ήταν μόνο αμερικανική παραγωγή και αρκετά περισσότερο απο το αν ήταν μόνο Βρετανική.

Ηλίθιο κοινωνικό μήνυμα: Γαμάτε γιατι χανόμαστε

Να το δείτε;: Εγω λέω ναι. Δεν υπάρχει λόγος να τρέξετε κι ολας, αλλα θα ικανοποιήσει επαρκώς αυτούς που τους αρέσουν τα μελλοντολογικά. Η σκηνοθεσία πάντως ήταν αρκετά ρεαλιστική και δίνει πόντους στην ταινία, όπως επίσης και το “ευρωπαϊκό” προφίλ του πρωταγωνιστή.