Πρέπει να ήταν Απρίλης του 1994, όταν σε εκείνον το θλιβερό τελικό, στο φάιναλ φόρ του Τελ-Αβιβ, ο χοντρούλης Κορνίλιους Τόμσον, με το τρίποντο του λίγο πριν το τέλος του αγώνα είχε χαρίσει στον Ολυμπιακό την ποιο επίπονη ήττα της ιστορίας του και στην ομάδα του, την Γιουβενδούν Μπανταλόνα (πραγματικά αστείο όνομα), μια ανέλπιστη ευρωπαϊκή κούπα.
Πέρασαν 13 παρά κάτι χρόνια και οι δύο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντίπαλες σε ένα ομολογουμένως δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι για τον Ολυμπιακό. Ένα παιχνίδι που έσερνε από πίσω του πολλά περισσότερα από όσα ένας κοινός αγώνας μπάσκετ μπορεί να σέρνει. Ένα παιχνίδι γεμάτο μνήμες, πικρές μνήμες, για αυτούς που είχαμε αγαπήσει την κόκκινη ομάδα της δεκαετίας του 90.
Παρόλα αυτά, τα πρόσφατα γεγονότα έλεγαν ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά τώρα από ότι τότε. Πολύ καλύτερα για μας. Φευ! Σαν κάποιος σαδιστής να πάτησε το rewind και να πρόβαλε μπροστά στα μάτια μας ξανά το ίδιο τραγικό σκηνικό. Ένα remake με σύγχρονους πρωταγωνιστές, αλλά ίδιο και απαράλλαχτο σενάριο! 59-57 ήταν το σκορ εκείνου του αγώνα, 58-56 το σκορ του χθεσινού. Τα ίδια λάθη, η ίδια απογοήτευση. Αυτή τη φορά όχι γιατί το παιχνίδι είχε την ίδια σημασία (αν και αρκετά σημαντικό και αυτό), αλλά περισσότερο γιατί ενώ όλοι βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά μας το ίδιο παλιό σενάριο, είχαμε μέσα μας την κρυφή ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Ότι αυτή τη φορά θα έχει happy end η ιστορία. Ότι θα υπάρξει μια άτυπη ρεβάνς, που θα μας κάνει, έστω και ετεροχρονισμένα να αισθανθούμε δικαιωμένοι.
Μάταια περιμέναμε. Σαν να βλέπεις το Heat ξανά και ξανά, ευελπιστώντας ότι ο Ντε Νίρο δεν θα πέσει τελικά στην παγίδα του Πατσίνο. Ότι το πεπρωμένο θα ηττηθεί έστω και για μία φορά, και ο Ντε Νίρο θα την κοπανήσει παρέα με το γκομενάκι και με τα παραδάκια στη τσέπη του. Δεν γίνονται αυτά φίλοι μου! Ίσως θα ήταν καλύτερα να σβήναμε την τηλεόραση από πολύ νωρίς, όταν και αρχίσαμε να οσμιζόμαστε το κακόγουστο αστείο. Δεν το κάναμε όμως. Κάτσαμε με μαζοχισμό εκεί μπροστά και περιμέναμε μέχρι και το τελευταίο δεπτερόλεπτο για να υψώσουμε τα χέρια μας και να μουντζώσουμε με μεγαλοπρέπεια τους σύγχρονους πρωταγωνιστές.
Πέρασαν 13 παρά κάτι χρόνια και οι δύο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντίπαλες σε ένα ομολογουμένως δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι για τον Ολυμπιακό. Ένα παιχνίδι που έσερνε από πίσω του πολλά περισσότερα από όσα ένας κοινός αγώνας μπάσκετ μπορεί να σέρνει. Ένα παιχνίδι γεμάτο μνήμες, πικρές μνήμες, για αυτούς που είχαμε αγαπήσει την κόκκινη ομάδα της δεκαετίας του 90.
Παρόλα αυτά, τα πρόσφατα γεγονότα έλεγαν ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά τώρα από ότι τότε. Πολύ καλύτερα για μας. Φευ! Σαν κάποιος σαδιστής να πάτησε το rewind και να πρόβαλε μπροστά στα μάτια μας ξανά το ίδιο τραγικό σκηνικό. Ένα remake με σύγχρονους πρωταγωνιστές, αλλά ίδιο και απαράλλαχτο σενάριο! 59-57 ήταν το σκορ εκείνου του αγώνα, 58-56 το σκορ του χθεσινού. Τα ίδια λάθη, η ίδια απογοήτευση. Αυτή τη φορά όχι γιατί το παιχνίδι είχε την ίδια σημασία (αν και αρκετά σημαντικό και αυτό), αλλά περισσότερο γιατί ενώ όλοι βλέπαμε να εξελίσσεται μπροστά μας το ίδιο παλιό σενάριο, είχαμε μέσα μας την κρυφή ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Ότι αυτή τη φορά θα έχει happy end η ιστορία. Ότι θα υπάρξει μια άτυπη ρεβάνς, που θα μας κάνει, έστω και ετεροχρονισμένα να αισθανθούμε δικαιωμένοι.
Μάταια περιμέναμε. Σαν να βλέπεις το Heat ξανά και ξανά, ευελπιστώντας ότι ο Ντε Νίρο δεν θα πέσει τελικά στην παγίδα του Πατσίνο. Ότι το πεπρωμένο θα ηττηθεί έστω και για μία φορά, και ο Ντε Νίρο θα την κοπανήσει παρέα με το γκομενάκι και με τα παραδάκια στη τσέπη του. Δεν γίνονται αυτά φίλοι μου! Ίσως θα ήταν καλύτερα να σβήναμε την τηλεόραση από πολύ νωρίς, όταν και αρχίσαμε να οσμιζόμαστε το κακόγουστο αστείο. Δεν το κάναμε όμως. Κάτσαμε με μαζοχισμό εκεί μπροστά και περιμέναμε μέχρι και το τελευταίο δεπτερόλεπτο για να υψώσουμε τα χέρια μας και να μουντζώσουμε με μεγαλοπρέπεια τους σύγχρονους πρωταγωνιστές.
-«Τουλάχιστον οι παλιοί ήταν και παιχταράδες.» Σχολίασε ο πατέρας μου, και όλοι κουνήσαμε το κεφάλι μας συμφωνώντας….
No comments:
Post a Comment